OŚWIADCZENIE STOWARZYSZENIA POLSKA RADA AZJI I PACYFIKU

POLSKA RADA AZJI I PACYFIKU
THE POLISH ASIA PACIFIC COUNCIL
BIURO: 02-048 Warszawa, Al. Stanów Zjednoczonych 61/10
telefon: +(22) 516 21 81 +(22) 516 22 82, faks.: +(22) 516 22 78 / 810 07 78
e-mail: prap@post.pl / www.prap.beep.pl
Warzsawa, 13 czerwca 2005 r L. Dz. . PRAP / PAP /01/06/05

W związku z opublikowaniem przez redakcję Rzeczpospolitej dwu tekstów (10 i 11.06.2005, „Podziemny krąg”), jak też upowszechnieniem ich treści przez TVN (12.06, „Superwizjer”, godz. 22.25), gdzie w negatywnym kontekście przedstawia się Stowarzyszenie Polska Rada Azji i Pacyfiku oraz organizowane przez nią konferencje „dialogu między cywilizacjami”, pragniemy oświadczyć o następuje:

1. Polska Rada Azji i Pacyfiku powstała w 1997 r. jako swoiste niesformalizowane ciało przy Towarzystwie Azji i Pacyfiku. Zapraszał do niej grono znanych badaczy i polityków z różnych orientacji Doc. dr hab. Krzysztof Gawlikowski, prezes tego Towarzystwa, badacz Azji Wschodniej. Ostatecznie on też został wybrany jej przewodniczącym. Celem Rady było propagowanie w Polsce wiedzy o szybko rozwijającym się i nabierającym znaczenia regionie Azji i Pacyfiku, jak też promowanie wzajemnego zrozumienia oraz współpracy. Poszukiwaliśmy przez czas dłuższy osoby, która mogłaby poprowadzić sprawy organizacyjne i pełnić funkcję sekretarza Rady. W 1999 r. zwróciliśmy się z taką prośbą do Pani dr Małgorzaty Pawlisz, o ona zaakceptowała. Nie miała ona zatem żadnego udziału w powstaniu naszej Rady, a dołączyła do już istniejącej organizacji. Obecnie Radzie przewodniczy prof. K. Gawlikowski, a jej wiceprzewodniczącymi są prof. Tadeusz Iwiński, dr Janusz Onyszkiewicz i dr Jan Parys, jako osoby prywatne. Byli oni członkami-założycielami Rady.

2. W związku z szybko rosnącym znaczeniem czynników kulturowych i pojawieniem się koncepcji „dialogu między cywilizacjami”, o było odpowiedzią na znaną tezę S. P. Huntingtona o „zderzeniu cywilizacji”, Rada zaangażowała się w sprawy tego dialogu. Przypomnieć warto, że koncepcję tę przyjęła ONZ w 1998 r. i ogłosiła 2001 r. – Rokiem Dialogu między Cywilizacjami. UNESCO ogłosiła pierwszą dekadę naszego stulecia – Dekadą Dialogu. Koncepcję tę przyjęła także Unia Europejska jako podstawową zasadę współpracy z partnerami z basenu Morza Śródziemnego oraz Azji Wschodniej (w ramach organizacji ASEM – Międzyregionalnego Dialogu Azja – Europa). Konferencja na szczycie tej ostatniej organizacji, w październiku 2004 r., w Hanoi, gdzie do ASEM przyjęto 10 nowych członków Unii Europejskiej, w tym Polskę, poświęcona była po części właśnie sprawom tego dialogu. Tragiczne wydarzenia w USA z 11 września 2001 r. pokazują dowodnie, jak taki dialog i współpraca na nim oparta są potrzebne w erze postępującej globalizacji. Dumni jesteśmy, iż byliśmy w Polsce pionierami w propagowaniu tych idei ONZ i Unii Europejskie, i że tak wiele osób włączyło się do tej działalności. Mamy także, jak się wydaje, pewien udział w wysunięciu się Polski w Europie do rangi jednego z docenianych promotorów tego dialogu i zdobywaniu sympatii dla naszego kraju w świecie pozaeuropejskim.

3. Pierwszą większą konferencję międzynarodową zorganizowaliśmy w maju 2001 r. na Uniwersytecie Warszawskim Dialog między cywilizacjami: Polska a świat islamu. Uczestniczyło w niej około 70 osób, w tym wielu ambasadorów krajów muzułmańskich w Polsce, jak też dwaj profesorowie – referenci z Malezji oraz Iranu i wielu badaczy polskich. Konferencję otworzył obszernym, merytorycznym referatem prof. Władysław Bartoszewski, ówczesny Minister Spraw Zagranicznych. Listy do uczestników sympozjum wystosowali prof. Jerzy Buzek, ówcześnie Premier RP i Pan Aleksander Kwaśniewski, Prezydent RP. Odczytali je ministrowie z ich kancelarii. Obecny był także Przewodniczący Komisji Spraw zagranicznych Sejmu Pan Czesław Bielecki, oraz inne osobistości polskie. W 2002 r. zorganizowaliśmy następną, jeszcze większą, dwudniową konferencję: Dialog między cywilizacjami: Klucz do bezpiecznej przyszłości. Odbyła się ona w Sali Kolumnowej Sejmu, otworzyli ją Pan Ahmed Jalali, przewodniczący Konferencji Generalnej UNESCO i ówczesny Premier, Pan Leszek Miller, który na tym forum zgłosił ofertę mediacji polskiej w narastającym konflikcie izraelsko-palestyńskim. Uczestniczyło w tej konferencji około 300 osób, w tym około 50 z zagranicy. Była to pierwsza konferencja, której zorganizowanie wiązało się z kosztami. W związku z tym Radę zarejestrowano jako stowarzyszenie, by uzyskała ona osobowość prawną, mogła otrzymywać dotacje, dary rzeczowe i dokonywać opłat. W 2003 r. zorganizowaliśmy następną wielką konferencję: Dialog między cywilizacjami: klucz do bezpiecznej przyszłości, z udziałem ponad 600 osób, w tym około 200 z zagranicy. Konferencja w czerwcu 2005 r. jest zatem kolejną, tym razem z mniejszą liczbą uczestników, w związku z trudnościami sfinansowania w Polsce dużych, niezależnych przedsięwzięć tego typu. Udział w niej zapowiedział m.in. Pan Koichiro Matsuura, Sekretarz Generalny UNESCO, a patronat nad nią objęła Rada Europy i Pan prof. Marek Belka, Prezes Rady Ministrów RP. Obok tych dużych konferencji zorganizowaliśmy także wiele mniejszych sympozjów, byliśmy także współ organizatorami (z partnerami miejscowymi) sympozjów w Luksemburgu, Islamabadzie i Teheranie w związku z docenianiem w świecie roli Polski w propagowaniu idei dialogu. Na Konferencji w 2003 r. po raz pierwszy wręczono ustanowione przez naszą Radę nagrody Ambasadora Dialogu, które przyznawano za wkład w pogłębianie zrozumienia innych kultur (otrzymali tę nagrodę, m.in. włoski reżyser Bernardo Bertolucci, Andrzej Wajda i Krystyna Zachwatowicz – za utworzenie centrum kultury i techniki japońskiej w Krakowie, Ryszard Kapuściński, prof. Robert Scalajmy – nestor amerykańskich badań Azji, Uniwersytet ONZ w Tokio, India International Centre, Institute le Monde Arabe w Paryżu, i inni).

4. Rada nasza, jako ciało niezależne, nie związane z żadnym ugrupowaniem politycznym, grupą interesów, ani nawet fundacją, nie ma żadnych funduszów na swoją działalność, w związku z tym nie wynajmuje lokalu na biura, ani nie zatrudnia żadnego personelu, a korzysta z gościny i bezpłatnego użyczania lokalu na korzystanie zeń od czasu do czasu. W związku z tym jej adresy wielokrotnie się zmieniały. Wszystkie prace merytoryczne były wykonywane społecznie. Należy dodać, iż nikt z zarządu Rady, jej członków, czy referentów na konferencjach i sympozjach nie otrzymywał żadnych wynagrodzeń, i praktykę pracy honorowej dla dobra społecznego kontynuujemy do dziś. Taka jest praktyka wielu autentycznych organizacji pozarządowych. Pozyskiwaliśmy dotacje, lub dary w naturze oraz usługi niezbędne dla przeprowadzenia dużych konferencji, dla części zatrudnionego tam personelu zawodowego, na hotele, posiłki, tłumaczy, itp. Zazwyczaj pozyskane środki były mniejsze od najbardziej minimalnych potrzeb, w związku z tym spłacanie zobowiązań czasem się przeciągało. Nieraz nawet sami organizatorzy musieli pewne wydatki pokrywać z własnych środków. Byliśmy zadowoleni, iż przy tak skromnych funduszach byliśmy w stanie zorganizować duże przedsięwzięcia naukowe (wspomniana w „Rzezpospolitą” dotacja Ministerstwa Gospodarki, 80 tys. zł służyła pokryciu pewnej części kosztów konferencji 2003). Konferencję w 2005 r. dofinansowuje m.in. UNESCO, Asia-Europe Foundation i niewielką sumą wspomaga MSZ, skromnej pomocy udzielają też donatorzy prywatni.

5. Jesteśmy zdumieni i oburzeni, że w pełni jawna i otwarta działalność naszej Rady o charakterze ponadpartyjnym, została powiązana przez dziennikarzy z jakąś sektą, której nazwy nie podaje się. Nic nam nie wiadomo o istnieniu takiej sekty ani o powiązaniach z nią Pani dr Pawlisz, sekretarza generalnego Rady. Nasza działalność miała charakter naukowospołezny i była doceniana przez wiele osób i instytucji, tak w kraju jak zagranicą. Mamy nadzieje, że ostatnie publikacje medialne nie zaważą na dalszej działalności Rady, ważnej dla promocji Polski w krajach poza europejskich i umacniającej pozycję naszego kraju w Europie. Przyjmujemy też do wiadomości, że Pani dr Pawlisz kieruje sprawę obrony swej czci na drogę sądową, a także złożyła doniesienie do prokuratora generalnego. Obecnie zawiesiła ona swą działalność w Komitecie Organizacyjnym Konferencji i w samej Radzie. Zależnie od dalszego rozwoju sytuacji rozważymy podjęcie odpowiednich kroków prawnych dla obrony dobrego imienia Rady.

Zarząd Rady:

// Krzysztof Gawlikowski, Prezes
// Tadeusz Iwiński – wiceprezes
// Janusz Onyszkiewicz – wiceprezes
// Jan Parys – wiceprezes