7. Resocjalizacja
To pierwsze rozczarowanie może doprowadzić do wniosku, że relacja nie spełnia oczekiwań. Często członek dojrzewa pod wpływem samego pobytu w grupie, rosną jego aspiracje, dla realizacji których grupa nie może zapewnić warunków.
Wówczas obie strony wchodzą w fazę resocjalizacji, kiedy to „czynione są wysiłki by renegocjować wzajemnie satysfakcjonująca zgodę między jednostką a grupą”. Gdy negocjacje te zakończą się powodzeniem, jednostka może trwać w grupie bezterminowo, aż do zaistnienia następnego kryzysu. Jeśli nie udaje się osiągnąć takiej formuły, która poziom satysfakcji utrzymywałaby powyżej pewnego minimalnego poziomu – osoba rezygnuje.
8. Odejście
Najczęściej jest to starannie przemyślana i zaplanowana operacja, dotyczy to zwłaszcza grup komunalnych. Opuszczenie takiej grupy wiąże się często z koniecznością rozpoczęcia życia na nowo, stąd decyzję taką nie jest łatwo podjąć (Wright 1991:133-134).
Po odejściu jednostka stara się retrospektywnie „wyjaśnić” sobie i innym swoje zaangażowanie w grupę i z niej odejście – ma miejsce faza „rozpamiętywania” (Richardson 1993).